Πως η δράση για την κλιματική αλλαγή πρέπει να αλλάξει μετά την πανδημία.
Στις αρχές Μαρτίου 2020, λίγοι μήνες μετά τη χειρότερη περίοδο πυρκαγιάς τις δεκαετίες κατέστρεψαν τα δάση του Αμαζονίου και της Αυστραλίας, ένας εξαιρετικά μεταδοτικός νέος ιός άρχισε να επιτίθεται στους πνεύμονες και τις καρδιές των ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο.
Οι τελευταίοι μήνες ζώντας εν μέσω αυτής της πανδημίας μας έδωσαν μια παύση, μια στιγμή να σκεφτούμε την τωρινή μας κατάσταση και να φανταστούμε ένα διαφορετικό μέλλον. Δεν υπάρχει καμία επιστροφή στο «παλιό φυσιολογικό» ενός τυφλού και επιθετικού οικονομικού συστήματος που έχει ωθήσει τη Γη στα άκρα.
Ένα μεγάλο μάθημα της πανδημίας ήταν ότι είμαστε ικανοί να κάνουμε γρήγορες και ριζοσπαστικές αλλαγές για να αντιμετωπίσουμε μία κρίση. Απλά ρίξτε μια ματιά στο πώς οι κοινότητες αυτοοργανώθηκαν προκειμένου να φροντίσουν και να υποστηρίξουν ο ένας τον άλλον.
Όταν αντιμετωπίζουμε μια υπαρξιακή απειλή, μπορούμε να επιλέξουμε τη ζωή έναντι των χρημάτων και να συνεργαστούμε με δημιουργικούς τρόπους.
Η Ατόσα Σολτάνι ως ακτιβίστρια για την κλιματική αλλαγή και τα δάση, παρακολουθεί τα δεδομένα σχετικά με τις μυριάδες οικολογικές κρίσεις που αντιμετωπίζουμε. Η υπερθέρμανση του πλανήτη, η καταστροφή των τροπικών δασών, η μαζική εξαφάνιση, η εξάντληση του εδάφους, η όξυνση των ωκεανών και η απερήμωση είναι όλα σημάδια της επικείμενης κατάρρευσης των συστημάτων υποστήριξης της βιόσφαιρας. Οι συνέπειες των κρίσεων του πλανήτη μας θα είναι ακόμη πιο καταστροφικές για την ανθρωπότητα από τον κορονοϊό, γιατί ο πολλαπλασιασμός των νέων ιών συνδέεται συχνά με την οικολογική καταστροφή.
Αυτή η πανδημία μας προσφέρει μια στιγμιαία πύλη για να διαμορφώσουμε ξανά το κυρίαρχο παράδειγμα και έτσι να καταλύσουμε μια αντίστοιχη μετατόπιση στις πολιτιστικές μας πεποιθήσεις, τις αξίες μας και τις προτεραιότητές μας.
Οι ίδιες νοοτροπίες, πολιτισμοί και οικονομικά συστήματα που διαιωνίζουν την καταπίεση, την κυριαρχία, τον ρατσισμό και τον αποικισμό διαιωνίζουν επίσης τη βία και την καταστροφή της Γης μας. Μπορούμε και πρέπει να αμφισβητήσουμε τη νοοτροπία που βλέπει τον πλανήτη και τα ζωτικά δάση του ως αποθήκη «πόρων» για εκμετάλλευση στην αναζήτηση προόδου, «ανάπτυξης» και δημιουργίας πλούτου.
Έχουμε πολύ λίγο χρόνο. Τα Ηνωμένα Έθνη λένε ότι έχουμε στην καλύτερη περίπτωση 12 χρόνια για να αντιμετωπίσουμε τις κρίσεις του κλίματος και της μαζικής εξαφάνισης.
Οι σταδιακές αλλαγές δεν μπορούν να ταιριάξουν με το μέγεθος των οικολογικών κρίσεων που πρέπει τώρα να αντιμετωπίσουμε. Χρειαζόμαστε τολμηρές και συστημικές διαδικασίες μετασχηματισμού που πηγαίνουν στη ρίζα της σχέσης μας με τον πλανήτη μας.
Η ανοικοδόμηση του κόσμου μετά τον κορονοϊό σημαίνει εστίαση στην αλλαγή οικονομικών και χρηματοπιστωτικών συστημάτων, μετάβαση από βραχυπρόθεσμη ανεξέλεγκτη οικονομική και νομισματική ανάπτυξη στην άνθηση όλων για τις σημερινές και τις μελλοντικές γενιές. O ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) πρέπει να υποχωρήσει σε δείκτες πραγματικού πλούτου, δείκτες που συντελούν στον οικολογικό πλούτο και την ευημερία.
Η υγεία και η ευημερία των ανθρώπων, των κοινοτήτων και της βιόσφαιρας είναι αλληλένδετα. Πόσο ειρωνικό είναι ότι μια πανδημία που προκαλεί τόση θλίψη, πόνο και θάνατο προσφέρει, ταυτόχρονα, μια ευκαιρία να αγκαλιάσει τη γη και να ευθυγραμμίσει τα οικονομικά και διακυβερνητικά μας συστήματα στην υπηρεσία της ζωής.
Μπορούμε να συγχωνεύσουμε την αρχαία σοφία με επιστημονικές γνώσεις για να μάθουμε πώς να είμαστε καλοί πρόγονοι σε μελλοντικές γενιές όλων των ειδών.
Υπάρχει ελπίδα και πιθανότητα και πολλά άλλα που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ακόμη. Αλλά αν αδράξουμε αυτή τη στιγμή, θα μάθουμε, θα εξελιχθούμε και θα ανθίσουμε.
Πηγή
Atossa Soltani
www.mindbodygreen.com