Ξέπλυμα

Αν ζούσαμε σε μία υγιή, σύγχρονη και ευνομούμενη κοινωνία, η φρικτή δολοφονία στα Γλυκά Νερά θα ήταν ένα σοκ για όλους μας, κι ακόμα περισσότερο η αποκάλυψη ότι ο δολοφόνος ήταν ο σύζυγος της 20χρονης Κάρολαϊν. Θα μιλάγαμε πάλι για γυναικοκτονία πιθανότατα (που είναι, κι όποιος αρνείται να το καταλάβει είναι απλά μισογύνης), θα γράφαμε διάφορα δακρύβρεχτα τύπου "ας αναπαυτεί η ψυχούλα της" και μετά από λίγο θα συνεχίζαμε τις ζωές μας, εφησυχασμένοι ότι το ανατριχιαστικό αυτό έγκλημα ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό και τίποτα παραπάνω. Η αστυνομία θα είχε κάνει τη δουλειά της, η δικαιοσύνη θα έκανε τη δική της, τα ΜΜΕ θα αντιμετώπιζαν την υπόθεση με ευαισθησία και σεβασμό.

Αντί για αυτό όμως, με αφορμή τη δολοφονία της Κάρολαϊν Κράουτς βγήκε στην επιφάνεια το πιο αποκρουστικό πρόσωπο της κοινωνίας μας που θεώρησε "ζωή σαν παραμύθι" το γεγονός ότι ένας τριαντάρης πιλότος τα έφτιαξε με μια ανήλικη, "Τι ευτυχισμένη οικογένεια" μας έλεγαν όλοι, με πρώτη και καλύτερη μια υποτιθέμενη ψυχοθεραπεύτρια που εκμεταλλεύτηκε την τραγωδία για να διαφημιστεί σε κανάλια, κουρελιάζοντας κάθε έννοια δεοντολογίας. Και τον ίδιο τον δολοφόνο φυσικά, που με υπέρμετρο ναρκισσισμό προσπαθούσε να πείσει τους πάντες ότι κάποιοι άγνωστοι σκότωσαν τη γυναίκα που αγαπούσε στα καλά καθούμενα.

Χωρίς κανένα στοιχείο πέρα από τη μαρτυρία του "συντετριμμένου συζύγου" για διαρρήκτες που μιλούσαν σπαστά ελληνικά, στοχοποιώντας ανενόχλητος μειονότητες. Και δεν μιλάμε μόνο για τους συνήθεις υπόπτους, αλλά για την ίδια την ΕΛΑΣ και την πολιτική ηγεσία της, που επικήρυξε τους "σεσημασμένους αλλοδαπούς εγκληματίες" και έκανε υποθέσεις επί πτωμάτων.

Όταν αποκαλύφθηκε η αλήθεια και κατέρρευσαν οι ρατσιστικές θεωρίες, το θύμα μετατράπηκε σε βίαιη και ασταθή "ξένη" που ήξερε πολεμικές τέχνες, και που ποιος ξέρει πόσο τον εκνεύρισε τον καημένο τον χειριστικό παιδεραστή άντρα της, ωθώντας τον να χάσει τον έλεγχο και να αφαιρέσει μια ζωή γιατί δεν άντεχε στη σκέψη να διαλυθεί η οικογένεια του.

Αυτός ο μιντιακός και σοσιαλμιντιακός κανιβαλισμός του θύματος κι αυτό το ελεεινό ξέπλυμα του θύτη είναι που μας έχουν αρρωστήσει όλους. Η υποκρισία ότι δεν είναι δόκιμο να μιλάμε για γυναικοκτονία, τη στιγμή που πρόκειται για διεθνώς αναγνωρισμένo όρο από το μακρινό 1801 κι έχουν υπάρξει δεκάδες περιπτώσεις γυναικών που δολοφονήθηκαν από άντρες τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα - όχι για κάποιον άσχετο λόγο, αλλά ακριβώς επειδή ήταν γυναίκες και οι δολοφόνοι τους δεν μπορούσαν να χωνέψουν ότι αμφισβητείται η εξουσία τους, καταλήγοντας να τιμωρήσουν την έλλειψη υποταγής με θάνατο.

Δεν είναι απλά νοσηρό όλο αυτό που ζούμε, με τον ΣΚΑΪ να δημοσιεύει επιλεγμένα αποσπάσματα από το ημερολόγιο μιας δολοφονημένης κοπέλας για να την ενοχοποιήσει και να δώσει ελαφρυντικά στον άνθρωπο που -κυριολεκτικά- της έκλεψε τη ζωή.

Μας πονάει να βλέπουμε να μολύνεται η χώρα που μεγαλώσαμε και αγαπήσαμε, όταν βλέπουμε ότι κάποιοι, σε καίριες θέσεις της ελληνικής κοινωνίας πιστεύουν ότι το μέγεθος της φρίκης εξαρτάται από την εθνικότητα του θύτη και το φύλο ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό του θύματος.

Θέλω να πιστεύω όμως ότι δεν είμαστε καθόλου μειοψηφία όσοι νιώθουμε οργή και ναυτία βλέποντας ρεπορτάζ για "έγκλημα πάθους" και ακούγοντας συμβουλές από την τηλεόραση για το πώς μπορεί να δολοφονήσει κανείς τη γυναίκα του και να αποφυλακιστεί σε 3-4 χρόνια.

Δεν ήρθε ακόμα η ώρα να γίνει κανονικότητα το μίσος που κουβαλάνε οι άρρωστες ψυχές μερικών, και δεν πρόκειται να έρθει ποτέ. Ο κόσμος αλλάζει και το παιδάκι που έχασε τη μητέρα του πριν καλά-καλά χρονίσει θα μεγαλώσει σε μια πιο δίκαιη κοινωνία, που καμία γυναίκα δεν θα είναι μόνη, κανένας "διαφορετικός" δεν θα κινδυνεύει να λιντσαριστεί και καμία τοξική αρρενωπότητα δεν θα δηλητηριάζει παιδιά που μια μέρα θα ντρέπονται για το πόσο λάθος ήταν όλα αυτά που πίστευαν οι γονείς και οι παππούδες τους.

Πηγές

Εlikas