Να σε γιορτάζεις, Γυναίκα.

Η Ημέρα της Γυναίκας το 2021 δε μοιάζει με καμίας άλλης χρονιάς, κι αυτό γιατί μιλήσαμε. Το 2021 μετράει μόνο τρεις μήνες και δώσαμε αγώνες που δεν έχουμε δώσει μέσα σε χρόνια και δεκαετίες.

Πάντα παλεύαμε για τα αυτονόητα, πάντα προσπαθούσαμε να αντικρούσουμε επιθέσεις, βία, σεξισμό, να ανατρέψουμε έμφυλα στερεότυπα αλλά το κάναμε σιωπηλά, φοβισμένα, η καθεμία μόνη της. Και καταπίναμε κραυγές και δάκρυα.

Η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να ακούσει. Ήμασταν όλοι τόσο εσωτερικευμένοι στα δικά μας προβλήματα, τόσο αναλωμένοι στο τρέξιμο, στην εκπλήρωση προσδοκιών που είχαν άλλοι για εμάς, που δεν ακούγαμε. Δεν ακούγαμε το βλέμμα της γυναίκας δίπλα μας που φώναζε βοήθεια. Κλείναμε τα αυτιά στα κλάματα της γιατί «που να μπλέκεις τώρα»?

Δεν απλώναμε τα χέρια μας να πιάσουν τα δικά της γιατί τα χέρια μας ήταν γεμάτα από αχρείαστα, περιττά πράγματα.

Χρειάστηκε μια πανδημία με πρωτοφανείς συνθήκες να μας θυμίσει τα πραγματικά σημαντικά.

Χρειάστηκε μια πανδημία να μας θυμίσει να αδειάσουμε τα χέρια μας από τα περιττά για να είναι ελεύθερα να χαιδεύουν τον πόνο του ανθρώπου.

Χρειάστηκε μια Σοφία για να ανοίξουν και οι δικές μας φωνητικές χορδές που είχαν γρεζιάσει από την αχρησία και τη σιωπή.

Χρειάστηκε να ακούσουμε μια Σοφία για να ξεβουλώσουν τα αυτιά μας και να αρχίσουμε να ακούμε.

Κι όταν μίλησε, μιλήσαμε όλοι.

Οι φωνές μας ενώθηκαν κι έγιναν κύμα κι έπνιξαν τις φωνές εκείνων που μας βίαζαν, μας απειλούσαν, μας φόβιζαν, μας παρενοχλούσαν, μας εξευτέλιζαν.

Οι φωνές μας έγιναν κύμα κι έπνιξαν τον Φόβο -που όπως μια φίλη μου είπε

«Δε μου έχει συμβεί τίποτα αλλά δε θέλω, δε μπορώ να ζω με τον Φόβο. Κουράστηκα».

Ναι. Κουραστήκαμε να ζούμε με τον φόβο ότι κάποιος θα μας επιτεθεί το βράδυ που επιστρέφουμε σπίτι από ένα πάρτυ, επειδή «έτσι είναι».

Κουραστήκαμε να πρέπει να κρατάμε τα κλειδιά στο χέρι , επειδή «έτσι είναι».

Κουραστήκαμε να ανεχόμαστε ανάρμοστες συμπεριφορές στην εργασία μας, στο δρόμο, στην παρέα, επειδή «έτσι είναι». ΌΧΙ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ. Και δε θα είναι ποτέ ξανά έτσι.

Γιατί αυτό το κύμα μόνο θα μεγαλώνει. Και δε θα σταματήσει μέχρι να μην υπάρχει κανένας και καμία που να ζει μέσα στο φόβο.

Το κύμα δε θα σταματήσει μέχρι να εκλείψουν οι θύτες, μέχρι όλα τα παιδιά που μεγαλώνουν τώρα να τρέφουν απόλυτο σεβασμό ο ένας για την προσωπικότητα και την αυτοδιάθεση του άλλου. Το Κύμα δε θα σταματήσει μέχρι να είμαστε όλοι ίσοι. Διαφορετικοί ναι, αλλά ίσοι.

Η Γυναίκα φέτος γιορτάζεται και γιορτάζει όπως ποτέ άλλοτε. Γιορτάζει την φωνή της, την κραυγή της, τη λύτρωσή της, την άπειρη δύναμή της. Η Γυναίκα φέτος γιορτάζει το τραύμα της, το ότι το έκανε σημαία για να σώσει όλο τον κόσμο.

Η Γυναίκα φέτος γιορτάζει το σώμα της που είναι όμορφο σε όλες τις εκφάνσεις του, σε όλα τα σχήματα και χρώματα- και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Η Γυναίκα φέτος γιορτάζει την Ψυχή της , την αγέρωχη και μοναδική, την ελευθερία της να επιλέγει μόνη της τη ζωή που θέλει να ζει.

Να σε προσέχεις, Γυναίκα.

Να σε τρέφεις σωστά, να σε κινείς, να σε χορεύεις, να κάνεις τις εξετάσεις σου, να σε βάζεις κάποτε πρώτη.

Να σε αγαπάς, Γυναίκα. Να σε αγαπάς.

Γιατί μόνη εσύ και όλες μαζί θα σώσουμε τον κόσμο. Είμαστε κύμα. Είμαστε εδώ, πιο δυνατές από ποτέ.

Να σε γιορτάζεις, Γυναίκα. Να σε γιορτάζεις κάθε μέρα.

Μαργαρίτα Χαλά

www.wonderwomen.gr